‘Jongen, jij weet dat toch hé, van de sint?’ , vroeg ik mijn 9-jarige een dikke maand geleden. Hij zat voor een keertje alleen op de achterbank en ik vond dat het moment gekomen was. Manlief vond dat trouwens ook, maar vond het gesprek niet zo dringend.

‘Ik weet dat de sint komt’, zei hij.

Daarna wilde hij het over andere dingen hebben, moest ik vertellen over mijn school, vroeg hij zich of of we deze keer voor 17 u 27 de straat van de circusschool zouden inrijden en of ik dan eventueel eens mee naar binnen wilde gaan. Er zat toch niemand anders op de achterbank. Logistiek moet dat toch lukken, leek hij te denken.

En hij dacht vooral: ‘Laat dat andere zinnetje maar weg. Dat van die sint die niet bestaat.’ Ik weet het al, maar ik zeg het niet.’

‘Omdat ik graag heb dat de dingen blijven zoals ze zijn. Dat van die pannenkoeken op dinsdagmorgen, het t-shirt met het vogeltjesmotief voor de atletiektraining, mijn geblutste drinkbus met groene schroefdop, mijn sandalen het hele jaar door, voor de zwemles een uur spelen bij tante Lies.’

Een van de andere kinderen, onze 7-jarige, heeft minder moeite met veranderingen. Ze plukt de dag met een gretigheid waar je vrolijk van wordt. Maar haar gretigheid is minder allesverslindend.

Zij wilde graag een fototoestel van de sint. Sint dacht diep na en bracht er eentje voor haar mee. Omdat hij weet dat ze zorgzaam kan zijn als het moet.

‘Mama, mag ik met broertje en zusjes foto’s gaan nemen in het de Schobbejak’, (een natuurgebiedje heel dicht bij ons huis) vroeg ze me. Ik liet ze vertrekken, met z’n viertjes, de 7- jarige, de twee 6-jarigen en het 4-jarige boontje.

Af en toe mogen ze even alleen op stap. Nooit voor lang en onder de strikte voorwaarde dat ze bij elkaar blijven.

Wat een plezier daar in de Schobbejak.

‘Ik heb maar één foto gespaard, de mooiste’, zei ze. ‘En nu spelen we.’

Wat een wijsheid, mijn kind. Zij zal de bomen door het bos blijven zien in het grote foto-oerwoud.