Dat het de momenten zijn die tellen. De plompverloren momenten waarop hemel en aarde elkaar even raken.

De glimlach van de buurvrouw bijvoorbeeld als je ’s morgens om 8 u je 5 kleine fietsers de baan op helpt en zij net terugkeert van een ommetje met haar hond.

De kinderen die lang genoeg stilstaan voor het huis van dat fijne jonge paar waar net een 1e baby is geboren. Een voordeur die opengaat en mij een prachtig nieuw stel ouders tonen en een dot van baby.

Een kat die zoek is en in bed blijkt te liggen bij de kinderen.

Dat het niet erg is als de haren niet gekamd raken of als er vlek op een kledingstuk zit.

Dat we elke dag moeten samen zijn, samen praten, samen eten, samen lachen.

Dat het veel moeilijker is om niet kwaad of geïrriteerd te raken als je opnieuw 2 shiften draait: 1 thuis en 1 op school.

Dat mijn kinderen een aanwezige moeder verdienen en mijn leerlingen een betrokken leerkracht.

Dat niemand vervelend doet zonder reden. Mijn eigen kinderen niet en mijn leerlingen evenmin.

Dat er tijd moet zijn om te werken en tijd om te rusten.

Dat de morgenstond goud in de mond heeft.

Dat je dingen moet uitspreken als ze je dwars zitten. Tuurlijk zet de buurman de radio stiller als ik hem vertel dat ik na kinderbedtijd graag nog even verderwerk en dat ik stilte daarbij ontzettend apprecieer.

photocredits: #ekkowpics