Positief stimuleren, aanmoedigen, groeikansen bieden.

We doen het als ouder, als leerkracht, als mens. Maar de slinger mag niet te ver doorslaan. Een anekdote ter illustratie:

Grote broer is een vrij verdienstelijke veldloper en haalt in die hoedanigheid al eens een podiumplaats. Fijn, voor hem en ook voor ons. Ik zou liegen als ik zou beweren dat het me niets doet als ik zijn naam, de naam van mijn kind,  hoor afroepen als winnaar of als top-3-atleet bij deze of gene wedstrijd.

Groot was de verbazing van broerlief zelf toen bleek dat alle deelnemertjes aan een bepaalde wedstrijd exact dezelfde medaille kregen als de jongens op het podium.

Een apppel voor iedereen

‘Een appel voor iedereen’, en ‘voor ons een medaille met een stickertje erbij met een 1, een 2 of een 3 erop, mama’, stelde het kind zelf voor. ‘Dat zou toch een goed idee zijn’. Onze 3 andere lopertjes gingen ook meteen akkoord.

Hij heeft een punt.

Het gaat hier niet om sterrenstatus creëren of om zeggen dat iemand er niet bij hoort omdat zijn capaciteiten op een bepaald vlak niet bovengemiddeld zijn.

Het gaat hier om zelfinzicht en om het besef dat een medaille niets meer waard is als ze en vrac wordt uitgedeeld. Het gaat hier om je uiterste best doen om die metaforische medaille binnen te rijven en om te leren beseffen dat dat niet altijd zal lukken.

Dat je al eens naast het podium zult grijpen omdat je gevallen bent of omdat je te snel gestart bent of omdat je tegenstanders gewoon beter waren.

Ik denk dat het belangrijk is te beseffen dat een medaille behalen niet zomaar een verworven recht is.

Starten is niet genoeg

Aan de start komen is niet genoeg, half werk afleveren ook niet, half voorbereid zijn evenmin. En dan heb ik het niet over lopen, dan heb ik het over leven.

Om goed en waarachtig te leven moet je anderen hun medaille op wat voor vlak ook gunnen en moet je zelf alert genoeg blijven om jouw podiumkansen te vrijwaren.

Altijd. Overal. Anders lopen je botten vol water.