Tja, onze kinderschare is oneven. Een van beide seksen moest dus wel in de minderheid zijn. Met 2 jongens en 3 meisjes valt het met dat onevenwicht  numeriek in elk geval best mee.

Hoe anders is het wat gedrag, temperament en favoriete bezigheden betreft. En nee, manlief en ik cultiveren het bovenstaande niet doelbewust. Het is er gewoon. En ja, wij willen dat onze jongens én onze meisjes zorgzame, respectvolle, kritische, eerlijke wereldburgers worden.

2 opeenvolgende speelnamiddagen resulteerten onverwachts in een dwarsdoorsnede van hoe het bij ons thuis is met de jongens en met de meisjes

6 meisjes

Gisteren had ik 6 meisjes in huis. Mijn eigen dochters van 7, 6 en 4 en drie nichtjes van 7, 5 en 3. Grote broer was naar een verjaardagsfeestje, kleine broer was een dagje bij oma.

De meisjes dartelden mijn huis binnen, vroegen of ze zich mochten verkleden, ruilden hun speelplunje in voor een prinsessenjurk en bezorgden mij een heerlijk rustige middag waarin ik zelfs anderhalf uur lang ongestoord schrijfopdrachten van mijn leerlingen kon zitten corrigeren. Het batman-, spiderman- en politiepak lieten ze in de verkleedkoffer liggen.

2 sets broertjes en een neefje

Vandaag had ik 6 jongens en mijn eigen kleinste meid in huis. De jongens die tussen de 10 en de 5 jaar oud zijn (2 sets broertjes en een neefje)  begonnen hun speelnamiddag op de houtberg op de koer, daarna hosten ze naar het speelnet in de brouwerij. De 2 jongsten kwamen een paar keer huilend binnengelopen omdat ze buitengesloten werden door de oudere kereltjes, omdat ze een mep hadden gekregen of omdat een van de anderen hun laarzen had verstopt.

Er werden voetballen over de muur naar de buren geshot, de oudsten gingen een eind fietsen en kwamen terug met een straf verhaal over heerlijk diepe plassen. Terwijl ze dat vertelden merkte ik op dat de achterkant van de broek van het neefje en van het vriendje kletsnat was. Mijn eigen viking had voor zichzelf al snel een nieuwe broek gehaald.

De jongens hadden honger gekregen van al dat gedol en werkten elk minstens 3 pannenkoeken naar binnen. De 2 kleinsten moesten opnieuw vechten voor hun brokken. Wie niet snel genoeg is, krijgt geen eten en wie niet weg is, is gezien. Weet je wel.

Daarna gingen de jongens springen op bed en met kussens gooien tot ik het tumult boven hoorde en hen opnieuw de deur uit duwde.

De mama van de 3 broers kwam haar kornuiten halen. Het mannenclubje zat in het speelnet buiten. ‘Mogen ze nog even blijven’ ,vroeg ik? Waar moeten die jongens anders met hun energie naartoe.’

Het mocht.

De mama, een dierbare vriendin,  nam enkel haar jongste mee naar huis. Zijn broers mochten een uurtje later zelf naar huis fietsen.

Ik vroeg me af waar mijn kleine meisje zat. Ze zat aan de salontafel te kleuren. Ik had haar niet gehoord.

Mijn jongens zijn een pak dwingender en veeleisender dan hun zussen. Maar dit betekent niet dat de meisjes minder kansen krijgen. We luisteren ook naar hen en naar hun noden, maar we moeten er meer moeite voor doen.

Ik laat mijn jongens en mijn meisjes zijn wie ze zijn en ik kijk waakzaam toe. Omdat het niet niks is om de grote mensen van morgen te helpen groeien.