Nooit moe, nooit koud, altijd honger. Deze 3 omschrijvingen zeggen één en ander over mijn eerstgeborene, het kind dat van mij een moeder maakte.

Zijn moeder zijn, hem opvoeden als oudste van een nestje van 5 puppy’s vergt enig inlevingsvermogen en een behoorlijke portie out-of-the-boxdenken. ‘Wat kan ik doen, mama?’, vraagt hij heel erg vaak. Eigenlijk vraagt hij het van zodra hij een kwartier tijd over heeft. Lees, een kwartier waarin er geen vriendjes op bezoek zijn, geen feestjes gepland staan, een kwartier waarin hij niet bezig is met één van zijn vele sportieve hobby’s.

Als hij op een vakantiedag vraagt wat we gaan doen is het ergste wat je kan zeggen: ‘Niets speciaals. De dag ligt voor ons als een uitgestrekt wit blad, lieve jongen’.

Wellicht komt er een dag waarop hij  graag eens op zijn gemakje niet al te veel doet, maar heel erg zeker ben ik daarvan niet.

Hij wordt eenvoudigweg nooit, nooit moe. Hij hapt met gulzige happen het leven weg.

Pannenkoeken

Met kleine rituelen probeer ik hen toch een paar rustmomenten aan de te bieden.

Elke dinsdag haal ik hem om 6u30 uit bed. Dan bakken we samen pannenkoeken. Een half uurtje hebben we, hij en ik. We bakken een liter melk, een halve kilo bloem, 2 eetlepels olie, 50 gram boter en 6 eieren weg. We hebben elk een pan, en we delen en spatel.

Om 7 u breekt het circus los. Moeten er brooddozen gevuld, moet er fruit gesneden en zijn er 3 zussen en een broer die ook hun zeg willen doen.

Bij de 1e pannenkoek is grote broer nog wat kregelig, als die mislukt is het de schuld van de pan, de boter, het fornuis, of die van mij.

Vanaf de 2e pannenkoek is het enkel nog hij, ik en de pannenkoeken. De rest van de wereld kan ons dan gestolen worden.

En zo is de dinsdagochtend van ons, of toch de dinsdagochtend tussen 6u30 en 7u.