Op de dagen dat ik mijn kroost meteen na schooltijd kan gaan ophalen informeert hij steevast of hij een ijsje mag. Hij zal die zelf wel uit de diepvriezer halen. Hij zal met Willem, onze roste kater spelen, en hij zal scharrelen, scharrelen, scharrelen.

Hij zal ronduit vertellen over olijke voorvalletjes op school. Hij zal proberen of hij een van de kippen of eenden te pakken krijgt en zal het beestje daarna aaien en netjes terugzetten. Hij zal vallen en morsen. En net op het moment dat mijn avondeten dreigt aan te branden zal hij me vragen of ik hem kan helpen met zijn skeelers.

Ik zal geduldig proberen zijn, maar het zal me niet altijd lukken. Ik ben immers ook maar een mens. Mijn dagtaak buitenshuis vergt bovendien ook flink wat energie. Ik werk als leerkracht in een middelbare school en probeer die grote kinderen het onderwijs te geven dat ik mijn eigen kroost toewens.

Maar nu terug naar mijn jongetje:

Hij was de meest innemende bruidsjongen ooit op de trouw van onze lieve babysit enkele maanden geleden.

Nu zit hij in het 1e leerjaar. Hij is courageus en thuis zegt hij dat hij het leuk vindt.

Hij vertelt en hij scharrelt en ik ben blij dat hij blij is.

Zes jaar geleden lag hij nu in de couveuse. Twee maanden te vroeg geboren en samen met tweelingzusje abrupt uit de moederschoot gezet en het leven in gejaagd.

Nu zit hij in het 1e leerjaar. Dat lezen, schrijven en rekenen vergt wat van mijn jongetje. Hij is er met zijn hoofd niet altijd bij. Hij gaat liever op zoek naar stokken waarmee hij naar de wolken kan wijzen.

Ik laat hem wijzen. Ik zeg hem dat hij moet doen wat de juf zegt en dat hij flink zijn best moet doen.

Ik hoop dat hij zal proberen om geduldig te oefenen, maaar ik weet dat dat niet altijd zal lukken. Hij is immers ook maar een mens, een jongetje van 6.