Net voor de herfst zijn deken van mistigheid helemaal uitspreidde over de dagen vierden we feest. Feest voor grote broer en voor het kleinste sprotje. Een uitgesteld vormsel en een uitgestelde 1e communie. Waar de 1e communie een feest van blijschap en betrokkenheid was, was in de vormselviering weinig van dit alles terug te vinden.

• 

• 

• 

Schone feesten, daar niet van, want dat kunnen wij nu eenmaal heel goed. Het leven omarmen. De viering in de kerk van de oudste leidde enkel tot heel veel frustratie.

Er ging eerst en vooral een ellenlange, nietszeggende voorbereiding en een bombardement aan mailtjes vooraf aan de grote dag. Het kind moest goed weten waarom gevormd wilde worden. Wij als ouders werden herhaaldelijk op onze plichten gewezen. Via mail, eindeloos vaak. Een mail om te melden dat er brief gestuurd werd, een mail om te zeggen dat we de mail die we net hadden gekregen in geen geval mochten doorsturen, een mail om te zeggen dat we moesten betalen …

Het kind en ik raakten vrij snel het noorden kwijt, maar staken de 1e tekenwerken (in orde gebracht door kleine zus) nog gedwee in de daartoe bestemde brievenbus. We printten en postten documenten die we met 1 muisklik digitaal hadden kunnen versturen en hoopten op een wonder (in de zin van een zinvolle voorbereiding en een mooie viering, hopelijk ooit op een dag. ). Ondertussen werden we om de oren geslagen met mailtjes om aan te kondigen dat we post zouden krijgen en om te zeggen dat het ‘door corona’ anders was dan anders.

Na mail 937 raakte ik het beu. Ik liet mijn ongenoegen blijken in een beleefde mail en hoopte op een 2e wonder, een antwoord. Dit kwam niet. De viering kwam er wel en was klam en richtingloos. Ik kan met de beste wil van de wereld niet zeggen waar het over ging. Grote broer evenmin.

Het kleinste sprotje daarentegen vierde feest met haar klasgenootjes en met de kinderen van een jaar hoger (corona, you know, noopte Stalhille ertoe om op dit vlak 2 groepjes samen te nemen, gelukkig waren er hier geen 1000 mails nodig om ons in te lichten). Ze waren bloemetjes, elk kind van de 17 kinderen die deelnamen aan dit feestje. We leerden over dankbaarheid en over blij en gelukkig zijn met kleine dingen. We vierden samen in de kerk met onze kinderen en met de mama’s en papa’s, broers en zussen van de dorpsgenootjes. We waren samen, meer dan een uur lang, echt samen, om te zingen en te zijn en gingen daarna verder naar ons eigen feest.

Bij grote broer was er enkel dat eigen feest.

Dit feest was mooi en verbindend. We vierden het met die heerlijke grote familie van ons en daarna nog eens met onze village.

Toch blijf ik het jammer vinden dat we er niet in slagen om vormselvieringen vandaag zinvol en mooi in te vullen. Ook de vormselviering van het nichtje, ook dit jaar, in een andere gemeente baadde in hetzelfde sfeertje als die van grote broer. Een groepje prachtige, gretige kinderen, dat staat te trappelen om die grotemensenwereld in te stappen, maar die op ‘hun dag’ in een kerk geduwd worden om daar te zitten en te ondergaan. Terwijl ze wellicht graag zelf iets hadden willen zeggen of bijdragen. (Pijnlijk detail hier dat het nichtje niet mocht samen vieren met haar andere neefje dat in dezelfde gemeente woont. Daar waren de vormelingen in 2 groepen opgesplitst en was er geen uitzondering mogelijk voor meters en peters die eerst een viering moesten uitzitten met hun eigen kind en daarna nog eens konden herbeginnen voor hun metekind. ‘Wij doen hier immers niet aan vriendjespolitiek’, was het antwoord.)

Het is niet niets, die stap naar het middelbaar.

Hoe jammer is het dat het ritueel om dat als gemeenschap te vieren zo achteruitgeschoven raakt en verzandt in: Ik organiseer dat hier en het is gewoon zoals het is. Dus geef alstublieft geen suggesties en zeg niets als iets niet strookt met je verwachtingen. Binnenkort kan de kerk voor dit ritueel zijn deur sluiten en trekken wij onszelf terug in onze village om zelf iets zinvols in elkaar te boksen, maar ook dan zal het gemis blijven.

We zijn meer dan onze familie- en vriendenkring en we kunnen niet alles zelf in handen nemen, toch? Hoe kunnen we onze kinderen dan leren om echt deel uit te maken van een gemeenschap?

(fotocredits: pics_andstories)