Na een bewogen schooljaar deed het deugd om met een rustige agenda de zomer in te gaan. Geen dichtgeplamuurde weken, maar tijd en ruimte om de dagen zo vaak als mogelijk gewoon op me af te laten komen. Het ideale recept voor een blij zomergevoel, zo bleek.

Omdat manlief pas in augustus verlof opneemt, sta ik als onderwijsmadam overdag alleen aan het roer in juli. Straks gaan we op gezinsvakantie naar Het Zwarte Woud en dan begint de voorbereiding voor het nieuwe schooljaar en is het gedaan met fulltime zomeren en energie tanken voor het schooljaar dat eraan komt.

Het kroostje ging begin juli voor het eerst voltallig op scoutskamp. Ik blijf me erover verwonderen hoe het in godsnaam mogelijk is dat ze dat met z’n vijven eensgezind zo fantastisch vinden. Waar ik als 9-jarige nog sloten vol huilde omdat ik verging van de heimwee op cm-kamp, geeft nu zelfs het kleinste sprotje op haar zevende geen krimp bij het afscheid. (Al gooit ze zich bij thuiskomt wel in mijn armen van contentement.)

Apetrots ben ik op mijn gasten en op mezelf vanwege mijn – blijkbaar vrij geslaagde – voornemen om mijn kinders te leren genieten van verwachte en onverwachte logeerpartijen.

Wat een weelde om logés over de vloer te krijgen die je al kent sinds ze baby zijn en die nu stilletjes aan prille tieners worden. De bak in de brouwerij is momenteel de populairste slaapplek. Als ik ze daarheen zie vertrekken in pyjama al kletsend en taterend en zo helemaal in het nu of als grote broer met de boormachine in de weer is om zijn luik (tegen het licht) te perfectioneren , dan wou ik soms dat ik de tijd kon bevriezen.

Wat een zaligheid om eindelijk de gelegenheid te vinden voor die middagen in de tuin met goede vriendinnen, voor dat veel te lang uitgestelde etentje, die spontaan georganiseerde barbecues in Stalhilse tuinen, die fietstocht naar zee met een sliert kinders voor je uit, die ochtendlijke loopsessies, dat boek van 1200 pagina’s , die fijne familietijd …

Wat fijn om opnieuw kampeerders in de tuin te ontvangen via Welcome to My Garden.

‘De schoonste momenten komen op kousenvoeten’, zei ik onlangs tegen een dierbare vriendin.

Ik wens ze je toe, die ‘kousenvoetmomenten’. Als buffer voor als het straks weer gaat donderen en sneeuwen en om ervoor te zorgen dat je schoonheid blijft zien.