Groot nieuws! Wij zijn geslaagd zijn voor de ‘met-de-auto-op-reis-gaan-test’.

Er waren wat bezwaren:

• Mezelve: Ik heb een rijbewijs. Ik rij met de auto van vooraf bekend punt a naar vooraf bekend punt b, maar als ik eronderuit kan. Zeer graag. Onnodig hieraan toe te voegen dat mij een rijbewijs doen halen voor mijn ouders een kostelijke bedoening was. Als co-chauffeur ben ik dus niet echt een asset.
• De kroost: Het mannelijke deel ervan is begiftigd met zeer veel energie en zeer weinig geduld. Vooral grote broer. Dat leidt tijdens kortere trips geregeld tot heel veel heibel op de achterbank.

Manlief opperde om een tablet te kopen. Ik hield het been stijf en haalde mijn slag thuis.

Manlief bood eveneens aan om het hele stuk zelf te rijden. Ik mocht mij schikken in de rol van waterflesaangever en scheidsrechter bij bekgevechten.

Maar toegegeven: Het verliep vlotter dan verwacht. Wat hondenboeken, kleurpotloden en de editie van 2019 van Guinnes World Records niet allemaal kunnen verhelpen. Je houdt het niet voor mogelijk.

Zowel heen als terug lasten we een stop in in Duitsland. Een keer in Heidelberg waar we bleven overnachten en de zoo en een burcht bezochten en een keer in Hochwildschutzpark Hunsrück. 

 

 

Het logement

We kozen voor een authentiek huisje met zwemvijver in Tremesne in West-Bohemen, net over de grens met Duitsland. De haalbare afstand was een doorslaggevend argument in de keuze van de bestemming.

 

Ondanks het minder warme weer – we hadden maar 2 dagen van 25 + – hadden we het prima naar onze zin in ons ‘holletje van Pluto’.

 

Enkele tips:

Fietsen:

Wij brachten onze eigen fietsen mee in de aanhangwagen. Extra mooi meegenomen is dat manlief en ik sinds het begin van deze zomer zeer enthousiaste Cowboys zijn. Kleine zus en het kleinste sprotje die af en toe acherop dreigden te raken, konden we op die manier aan het armpje af en toe een eindje meetrekken. Op die manier bleef het tempo waarop de karavaan voor iedereen aanvaardbaar en was iedereen content. Grote broer legde het dubbele van de afstand af om hij geregeld spurtjes trok en dan een eind terugkeerde, maar dat deerde niet.

De vraag: ‘Wat kan ik doen?’ of ‘Ik denk dat ik me begin te vervelen.’, kon op die manier toch een aantal keer vermeden worden. Want ja, ook op reis, is het ene kind net iets aanweziger dan het andere.

Zwemmen en kijken:

West-Bohemen is bezaaid met grote en kleinere meren. Op fietsafstand van ons huisje was een iets groter meer waar de kinderen eindeloos hebben gezwommen en MacGyver hebben gespeeld. Lees: ‘Ik rij met mijn fiets het water in en kijk hoe ver ik kom zonder om te vallen.’

Het sympathiek restaurant / pension aan de oever was mooi meegenomen. Daardoor keerden we er ook 2 keer terug.  Bij valavond spotten we telkens tientallen herten in de velden langs de kant van  de weg. De schellebellen van de kinderen sneden als een mes door de stilte van de straten van het stille dorp waar we logeerden.

Ook wat binnenzwembaden betreft was er in de buurt een mooi aanbod aan eenvoudige, goedkope zwembaden met telkens een leuke glijbaan voor het grut en een warm brubbelbad voor de mama. En er was telkens een ruim aanbod aan ijsjes beschikbaar.

 

 

Geduldig zijn en meedeinen:

Het wetenschapspark Techmania  in Plzen was een prima oplossing voor die ene heel erg verregende dag. Hoewel de drukte daarbinnen met eerst een beetje overviel, was het heel knap en heel interactief opgesteld. Zo was er bijvoorbeeld een heel realistische simulatie van hoe het aanvoelt als je in een zinkend schip zit en kon je er ook proberen om een vaccin te ontwikkelen tegen een virus dat zich razendsnel over de hele wereld verspreidde.

Het oude centrum van Plzen is zeker ook een ommetje waard. Hoewel het in de regen natuurlijk wel wat van zijn glans verloor.

 

We ondernamen ook een wandelexpeditie naar het dorpje Nova Ves. Bossen en weiden  wisselden elkaar af onderweg. De vele grote sovjetboerderijen die soms bewoond waren en andere keren leeg leken te staan, waren stille getuigen van de tijd dat dit een zone achter het Ijzeren Gordijn was.

Na een tochtje van een uur of 2 bleek het enige restaurant / pension in het dorp leeg en verlaten en het gemetselde zwembad in de tuin half leeggelopen. Onderweg kwamen we geen kat tegen.

In het dorp waar we logeerden kwamen we enkel op de laatste dag 2 wandelaars tegen, voor de rest was er binnen een straal van 5 km geen toerist te bekennen.

Maar eigenlijk deerde dat niet echt. We hadden het gevoel dat we de wereld aankonden. Wij daar met z’n zevenen.

Hoewel we op haalbare afstand van Praag zaten en daar best ook een dag op verkenning konden gaan, lieten we de hoofdstad voor wat ze was.

Het oude zilverstadje Kutna Hora bezochten we wel en ook het daarbij horende vrij drukke Ossuarium van Sedlec, een kerk- / kapelachtig iets dat versierd is met stapels menselijke beenderen. Ook in de kleine stad Loket die op een uurtje rijden van ons huisje lag was het heel fijn vertoeven.

Ik mis ze nu al. Die dagen waarop de schellebellen van mijn kinderen door de stille straten van ons vakantiedorp schalden.

Voor ons was het perfect. Weg van de wereld en toch op een aanvaardbare afstand van de iets toeristischere knooppunten. Even losgekoppeld van het leven thuis, even zoveel mogelijk in het nu, bij die drukke, maar heerlijke kinderen die aandacht en energie vreten, maar die je zoveel teruggeven en die – oh cliché – groeien terwijl je er naartoe staat te kijken.

Het land Tsjechië zelf vond ik net iets minder uitnodigend dan Montenegro waar we vorige zomer naartoe trokken. Tsjechië heeft niet het ongerepte waar ik in Montenegro zo door gecharmeerd raakte en waar ik maandenlang zou kunnen blijven.