Jezusmina, over invulboeken in het onderwijs is al flink wat inkt gevloeid.

Laten we het hier op houden dat de geslaagde sketch van mijn leerlingen op hun voorbije 100 dagen met een evocatie van mevrouw Mermuys die gepakt en gezakt – met volle rugzak, met laptop en met een draagtas vol extra materiaal – de klas binnenhopt, even knoeit met de beamer en daarna extra blaadjes uitdeelt die bij het werkboek horen, mijn haat-liefde-verhouding met het ‘invulboek’ zeer mooi illustreert.

Aan een rugzakje heb ik niet genoeg.

Maar genoeg daarover. Wat ik wil weten: Waarom staat er in dat invulboek zoveel voor de hand liggende voorkookbrij?

Over multicultarlisme bijvoorbeeld

Gelukkig gloort er zinvolle input elders.

Dat ik het werk van Anthony en Tom van Zwijgen is geen optie een zeer warm hart toedraag hebben mijn leerlingen al gemerkt.

Aan de slag dus met een boeiend gesprek tussen Anthony en Bleri Llhesi. Bleri wie?

Een man die met mij zijn geboortejaar 1981 en zijn streven om jonge gasten iets bij te brengen deelt.

Niet klagen

In zijn interview vertelt hij een anekdote over een van zijn leerlingen die hem op een bepaald moment meetroont naar het Brusselse Noordstation waar hij met zijn ouders en broer en zus al een paar weken de nacht doorbrengt.

Zijn moeder begint niet te klagen over de omstandigheden waarin ze haar kinderen moet grootbrengen, maar vertelt vol trots dat geen van haar drie gasten ooit een jaar heeft moeten overzitten en dat het ondanks alles goed met hen gaat op school en dat ze daar onwezenlijk trots op is.

Bleri breekt een lans voor echt luisteren naar je leerlingen.

Laten we dat proberen.

Hopelijk ontdekken die van mij in het ZIGO-interview met Bleri dat hun verhaal er ook toe doet en dat ‘samen leren en samen leven’ geen loze uitspraak is.