Blogpost over verhaalopbouw 

Oge woont in Turnhout samen met haar man Gunter en hun zoontje, Jordi. Of beter gezegd: woonde, want Jordi is gestorven door een ongelukkige val van een trampoline op school.

Het verhaal speelt zich af in het appartement waar het jonge gezin gelukkige momenten beleefde ondanks de talloze moeilijkheden waarmee Oges verhuizing naar België gepaard ging. Zo blijkt het voor haar onmogelijk om een job te vinden en heeft ze het ook erg moeilijk met het feit dat je in Vlaanderen niet zo maar bij mensen binnenvalt. Ze mist haar familie en de sfeer van het land waar ze opgroeide. Ondanks alles blijft ze hopen op zon in haar nieuwe leven.

Wat is liefde?

Oge verliet haar vaderland Nigeria voor de liefde. Van de warmte uit de beginjaren van hun relatie blijft na de dood van Jordi weinig over. Oge en Gunter leven naast elkaar en raken elkaar kwijt in hun verdriet om hun zoontje.

De feniks is het verhaal van een rouwende moeder. Doordat haar het ergst denkbare overkwam, schrijnt de pijn om wat ze achterliet in haar geboorteland erger dan ze ooit ze voor mogelijk had gehouden.

Een stilstaand leven

De feniks evoceert een leven dat stilstaat en is een roman die het niet moet hebben van actie of spanning. Zo wordt er niet in detail ingegaan op het ongeval van Jordi, maar krijg je enkel iets te lezen over Oge’s eigen fragmentaire herinneringen aan die noodlottige dag. En net daarin ligt de schoonheid van het boek. En het hoopvolle.

Want helemaal op het einde lijkt er een korreltje van hoop te ontkiemen bij Oge. Misschien is er dan toch nog wat zon mogelijk?

(***) De feniks, Chika Unigwe, 212p.

Mooi, maar een beetje schraal. Je leeft mee met wat Oge overkomt, maar je slaagt er als lezer nergens in om echt één met haar te worden.