Over één ding waren we het roerend eens, de liefste studievriendin en ik, toen we begin oktober fanfare-van-honger-en-dorstgewijs door Gent wandelden: We waren heel brave meisjes geweest in onze studentenjaren.

En nee, daar hadden we geen spijt van. De herinneringen aan onze jaren in de arteveldestad als studenten taal- en letterkunde (Nederlands – Duits) waren ons ongelooflijk dierbaar. De vriendschappen die we daar hadden gesloten waren al meer dan 20 jaar ankerpunten in ons leven. En ja, als we ’t opnieuw konden doen, zouden we misschien minder braaf zijn en wat verder op ontdekking gaan. (Uiteraard was ik de braafste van de twee.)

Vandaag zijn we allebei 40. (Ik vandaag en zij morgen voor de volledigheid.)

Toch zeg ik ‘hallo’ tegen die 40

Ik ben geen model of nobelprijswinnaar in spe. Mijn leven is niet perfect, er zijn momenten waarop ik geen rust vind, mijn werk niet naar behoren kan doen en mezelf een flutpartner, -moeder, -dochter, -vriendin, … whatever vind. Ik verlies mijn geduld voor kleinigheden en ik zeg al eens ‘ja’ als ik eigenlijk ‘nee’ zou moeten zeggen. Ik ben soms ontgoocheld in mensen en in systemen en zoek al meer dan 20 jaar naar de guts om dat op het juiste moment tegen de juiste persoon te leren zeggen.

Toch zeg ik ‘hallo’ omdat ik op mijn 40e al bijna een half leven samen ben de man die van mij de beste versie van mezelf maakt. Die bij groot en klein onheil de rust zelve blijft en zijn gezond verstand altijd bij de hand heeft. De vervulling van onze kinderwens verliep niet van een leien dakje. De jaren van wachten op de komst van grote broer en zijn broer en zussen maakten mij redelozer en radelozer dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.

Hij droeg mij verder zonder grote woorden.

Niet de jaren waarin ik moederde over 5 kinderen van wie zelfs de oudste nog een kleuter was waren de zwaarste. Het waren de jaren ervoor toen niemand me kon verzekeren dat het gezin waarvan we droomden er ooit zou komen.

Toch zeg ik ‘hallo’ omdat ik mijn bestemming vond als leerkracht talen. En ja, de jaren waarin ik geen vaste school had en op 30 juni niet wist of en waar ik in september aan de slag zou kunnen heb ik me daar elke dag zorgen over gemaakt. Telkens een hele zomer lang.

Ik zeg ‘hallo’ tegen het dorp met het kloppende hart dat ik al 17 jaar mijn thuis mag noemen en waar enkele van mijn dierbaarste vriendinnen wonen.

Ik zeg ‘hallo’ tegen dat lijf van mij waar ik nu meer van houd dan als jonge twintiger. Het droeg me door de jaren.

Ik zeg ‘hallo’ tegen morgen. Hier ben ik.