Sinds gisteren rijden er weer auto’s uit. Heel veel auto’s. Met kindjes op de achterbank. Kindjes die overal naartoe gereden worden. Kindjes in alle vormen en formaten en alle kleuren van de regenboog.

Met nieuwe spullen en in nieuwe outfits. Soms is het nodig, dat autovervoer, vaak kan het ook anders.

Ik probeer mijn kroost ook smaakvol te kleden, maar laat die herrie van de 1e schooldag – op vestimentair en commercieel vlak dan toch – meer en meer aan me voorbijgaan. Ook de auto is bij ons niet de 1e keuze.

Een schooltas gaat 6 jaar mee. We investeren in degelijk materiaal. Voor de tweeling en voor het kleinste sprotje is er een oerdegelijke tas van Jeune Premier. Bij grote broer en zus hadden we op schooltassenvlak het licht nog niet gezien. Maar ook daar wordt er niet gemord over de ‘gebruikte staat’ van hun boekentas.

Dankzij de intrede van drinkbussen in roestvrij staal, moet enkel kleine broer die zijn Klean Kanteen in de loop van de zomer ergens in de tuin of in de brouwerij is kwijtgeraakt en nog niet hard genoeg gezocht heeft om hem terug te vinden het voor even met een gekregen plastic drinkfles doen.

Ook wat sportbroekjes en sportschoenen betreft vervang ik een rondje sportsupermarkt liever door een doorgeefmoment van broers naar zusjes of omgekeerd.

Geen kind dat daar een punt van maakt.

En stiekem ben ik er heel erg trots op dat onze kroost dat de normaalste zaak van de wereld vinden.

De bus

En straks gaan ze niet de auto in.

Eentje moet al op een ontieglijk vroeg uur buiten staan. De bus op, met mondkapje aan, naar zijn buitengewone school in de stad. Van zodra ik mijn definitieve lesrooster gaan we als dat praktisch mogelijk blijkt 1 dag per week samen fietsen. (fingers crossed). Het blijft een huizenhoog cliché, maar mijn hart breekt nog steeds als ik kleine broer op die bus zie stappen. 3 uur reistijd op dagbasis, voor een ritje van 25 minuten als je het rechtstreeks zou doen. Je zou voor minder al eens wat kregelig thuiskomen ’s avonds. (’t Is je vergeven, lief kind.)

De 4 anderen, de gelukzakken, kunnen te voet of met de step of fiets naar school en komen ’s middags lekker thuis hun boterhammen opeten. Ik geef ze het vertrouwen en ben er zeker van dat ze ook op de dagen dat ik zelf op mijn werk ben voor zichzelf en voor elkaar zullen zorgen. En de hond zal er wel bij varen.

Ik kijk alvast heel erg uit naar dit bijzondere schooljaar met 5 lagereschoolkinderen onder één dak.

Een dikke knuffel voor alle meesters en juffen, voor alle schoolkinderen.

En een extra duim voor al die bijzondere kinderen die soms lang onderweg zijn en vaak even hebben moeten zoeken naar de schoolse aanpak die hen de meeste groei- en bloeikansen geeft.

Vergeet hen niet