Grote broer, schouderlang haar, rent gillend rond te tafel. Er zit een splinter in zijn vinger, en die moet eruit, maar daarvoor mag geen naald en geen nagelschaartje gebruikt worden. 

Het kind is erg stoer, maar ook extreem kleinzerig. Verschillende pogingen later zit de splinter nog steeds in de vinger. 

Het huis is behoorlijk aan de kant, de weekendagenda is leeg en luchtig. Het zondagse ontbijt staat op tafel. Ikzelf moet drie kwart van de tijd rondlopen om dingen op te rapen, af te spoelen, op tafel te zetten … Niets nieuws onder de zon. 

 De kinderen zijn wild en uitgelaten. Grote zus blijft in onderbroek rondlopen omdat haar favoriete short nog ligt te drogen op de kachel. Kleine broer wil niet in bad.  Het is nochtans afgesproken, zijn voeten zijn zwart van het vuil.  Zijn haar dat op dat van Mowgli begint te lijken, is stoffig . En het is een week geleden. 

De kinderen raken aangekleed, wie in bad moet gaat in bad en wij blijven thuis vandaag en daar vinden we het steeds toffer. 

credits: @JodtsAnnelienPhotography

De hel

De schoolmomenten zijn nog steeds de hel. De jongens blijven zich verzetten tegen de gedachte dat ze thuis moeten doen wat ze eigenlijk op school hadden moeten doen.  De ene zoon besmet de andere. De moeder die nondedju zelf leerkracht is schraapt dagelijks haar trukendoos tot op de bodem leeg om hen aan het werk te krijgen. 

Gelukkig blijken de dochters immuun tegen dit virus. 

De leesmomenten

Heel wat andere momenten van de dag krijgen inmiddels wel een dimensie waar op gewone dagen geen tijd voor is. 

De leesmomenten bijvoorbeeld in de namiddag. Waarbij er vaak iets in huis rondwaart wat verdacht veel op stilte lijkt en waarbij de kinderen elk apart in een boek verstopt zitten. Ok, ik geef toe, nooit allemaal samen en er is er altijd wel een die zich verveeeeeeeelt. 

Ik bestel twee keer per week een stapel boeken bij de afhaalbib. Thuiskomen daarmee is een feest. 

Heel soms leest grote broer kleine broer voor uit een strip en vergeten ze even dat ze eigenlijk wilden ruziemaken. Grote zus kent ondertussen een paar leuke verstopplekjes waar ze zich kan verschansen met haar boek als haar broers haar komen ambeteren. Kleine zus leest nog altijd half luidop en ziet of hoort niets of niemand rondom haar als ze met haar neus  in de boeken zit. 

De hond, Rex, kijkt ernaar en doet een dutje. 

Ook de stilte van de morgen en de avond smaakt anders nu ik een beetje meer tijd heb om ervan te proeven. Ik blijf een ochtend- en een avondmens ineen. Al sta ik de laatste weken niet meer voor 6 uur op. 

Het kot in mijn kot

De uren die ik in mijn bureau doorbreng, mijn kot in mijn kot, zijn lang, maar aangenaam. Ik vind een vaatje energie en inspiratie om mijn leerlingen waardevol lesmateriaal te blijven aanbieden. Ook al weet ik dat daar vele uren inkruipen waarbij ik als een monik taak voor taak van feedback voorzie. 

Als die gasten daarmee verderkunnen dan doe ik dat met heel erg veel plezier. 

Ze zeggen het niet hardop, maar sommige leerlingen kijken uit naar de wekelijkse livesessies. Dat voel je. 

Dan ben ik dankbaar voor deze dagen waarin verbondenheid het enige is wat je je medemens kunt aanbieden. 

Dan denk ik aan memé, de memé der memés, de oma van manlief, die we vorige week begraven hebben. Memé die stierf in het rusthuis waar ze al meer dan 6 jaar verbleef.  Aan corona. De kwaal te veel voor haar verzwakte gestel. 

Memé die elke dag zonder uitzondering bezoek kreeg van haar zoon, tot het niet meer mocht. 

Maar veel te weinig van ons, we hadden immers geen tijd.