Het kroostje slaapt, het kroostje eet, het kroostje leert, het kroostje wandelt, het kroostje loopt, het kroostje zeurt, het kroostje wacht, het kroostje kijkt YouTube, het kroostje maakt ruzie om eten, om de hond, om niets …

Al dagen, weken aan een stuk. Onder ons dak. 24/7.

21 u 30, nu al een maand geleden. Ik zit te werken in mijn bureau. De kinderen slapen, ik ben ongerust. Ik krijg mijn schoolwerk niet af, mijn boekentas niet gepakt.

Hoe moet dat nu? De komende weken. Met school en kinderen en werken?

En dan gaat het snel: Er is die vreemde laatste schooldag, met immens kalme leerlingen die ongerust zijn, maar gewoon doen wat van hen gevraagd wordt. Die hun boeken meenemen naar huis en een extra draagtas vragen op het secretariaat. Die grappend zeggen dat ik niet ziek mag worden en dat ze aan me zullen denken.

De meesten gaan de komende weken ook aan het werk. Ik ben dankbaar voor hun inzet, voor het feit dat wij dat kunnen op school, digitaal werken.

Het schema

Maar ik ben ook moe en ongerust. Ik rol een schema uit, met werken voor school voor mijn grote leerlingen ’s morgens en ’s avonds, met schoolwerk voor mijn eigen kinderen ’s morgens tussen 10 u en 12 u, met een wandeling in de namidag. Met pogingen om de schermtijd bij mijn kinders te beperken en hen aan het lezen te krijgen.

Ik blijf moe. De kinderen blijven eten, slapen, leren, wandelen, ruzie maken, 1.000 keer vragen ‘wat kan ik doeeeeeen?’, ruzie maken, slaan, roepen en tieren.

De man gaat de deur uit om te werken, op dagen dat hij kan telewerken, span ik mij extra in om de decibels in en rond het huis te beperken.

Ik verhuis dat wasmand met warm water naar het verste stukje van de tuin, ik bestel een pakketje boeken bij de afhaalbib en nieuw kaartspelletje om grote broer content te houden, een grote kleurplaat en een lading stoepkrijt.

Ik kook, ik bak, ik maak schoon, ik lees, ik breng een pakket boeken terug naar de bib – de hond heeft een hap genomen uit de rug van 2 kinderboeken, een tijdschrift is in het bad gevallen – ik kam haren en doe de luizencheck.

#LikeMe

Ik bel een goede vriendin en geniet van het gesprek, ik zet het kleinste sprotje op de buis van mijn fiets om een tekening in de brievenbus van haar peter te stoppen, we zingen ‘Kom ik maar even bij je zijn’ van #LikeMe.

De dagen krijgen een cadans. Van gemis, van traagheid, van schoonheid.

Grote broer oefent met jongleren. ‘Maak je een filmpje?’,  vraagt hij, ‘voor neef. Maar wacht nog even, tot ik het beter kan’.